Rozdział 10

Witajcie, kochani! I oto jest kolejny rozdział! Znowu nowe postacie i nieco o misji Gajeela i Levy. Pragnę wam złożyć życzenia z okazji Bożego Narodzenia i Nowego Roku! To tak: życzę wam tony słodyczy, wielu prezentów pod cudowną choinką, weny dla bloggerów, samych dobrych ocen w szkole, białego śniegu (jeśli ktoś lubi to paskudztwo) i cierpliwości z kolejnym rozdziałem.
Laxus: To ode mnie też życzenia! Niech moc będzie z wami!
Co ty tutaj robisz?!!! I co to za życzenia?!
L: Och, po prostu daj ten rozdział!
____________________________________________________________________________________

Tajemnicze pudełko cz. 2

Levy usłyszała pukanie do drzwi około pół godziny później. Podniosła wzrok znad książki, na której nie mogła się skupić.

- Proszę. – powiedziała. Do środka wszedł niepewnie Gajeel. Niebiesko włosa uniosła brwi. – O co chodzi, Gajeel?

- Narada. – mruknął pochmurnie. Dziewczyna odłożyła książkę na stolik nocny i skupiła się na Smoczym Zabójcy. Podciągnęła nogi i oparła brodę na kolanach. Patrzyła jak czarnowłosy podchodzi bliżej i niezręcznie rozgląda się wokół. Levy poklepała miejsce obok, na łóżku. Gajeel przysiadł na materacu i od razu zaczął mówić – Śmierdzi mi ta sprawa z pudełkiem. – oznajmił.

- Nie przesadzaj, Gajeel. Jesteś strasznie podejrzliwy. – stwierdziła Levy i wyciągnęła się jak kot. Strzeliły jej stawy.

- Pokaż mapę. – zażądał chłopak. Ona wyjęła papier spod poduszki i podała mu go. Rozłożył mapę i przyjrzał się jej uważnie. Jego brwi zbliżały się do siebie coraz bardziej. Nie wiedzieć czemu, teraz skojarzył jej się z Natsu. – Rozumiesz te runy? – w jego głosie słychać było napięcie. Spojrzała na niego i zobaczyła, że twarz ma bladą jak papier.

- Nie. Nigdy nie widziałam takich znaków. Myślę, że są bardzo stare…

- Są bardzo, bardzo, braardzo stare. – powiedział Gajeel wciąż przypatrując się mapie. Levy nie wiedziała skąd on może to wiedzieć. – To Smocze Runy. – odpowiedział na jej niezadane pytanie. – Każdy smok i Smoczy Zabójca je zna.

- Czyli Natsu też?

- Na sto procent… - chyba chciał coś jeszcze powiedzieć, ale ugryzł się w język. Levy była ciekawa co chciał dodać. – Tym bardziej to pudełko mi nie leży.

- Tak. To jest podejrzane. Ale kto tak naprawdę schował to pudełko i dlaczego?

- Słyszałaś o Puszce Pandory? – czerwone oczy Gajeela wpatrywały się w dziewczynę. Miał napięte ramiona i zaciśnięte szczęki. McGarden skinęła głową. – Istnieje taka legenda. O Szkatułce Dziesięciu Złych Smoków. To są właściwie siły, które mogą zabić Smoczych Dziedziców i wypalić ich krew na zawsze. Znaczy to tyle: jeśli otworzymy taką szkatułkę to umrę ja, Natsu, Wendy i inni Smoczy Zabójcy. Oczywiście jest to tylko przeczucie. Silne przeczucie.

- Smoczy Dziedzice? Dziesięciu Smoczych Zabójców?

- Smoczy Dziedzice to Smoczy Zabójcy. I tak, dziesięciu. Teraz znamy siedmiu. Ja, Natsu, Wendy, Rogue, Sting, Laxus, Cobra. Ale chyba pominąłem coś w tej legendzie. Prawie na pewno.

- Ale co mamy teraz robić? Skoro to może być ta cała zaraza, to nie możemy oddać jej panu Cecilowi. I nie mam pojęcia czemu on chciałby mieć tą szkatułkę.

- Najpierw wypadałoby dowiedzieć się co było w tej legendzie. – Gajeel podrapał się po głowie i skrzywił się nieco. – Natsu mógłby pomóc. On zna wszystkie legendy smoków.

- On? Nasz Natsu? – nie mogła sobie tego wyobrazić.

- Noo… - Gajeel potarł oczy. – Zrobimy tak…

~*~

Przechadzała się w tę i we w tę po wielkiej grocie. Jedynym źródłem światła były magiczne pochodnie przymocowane do ścian. Z jednej z ciemnych szpar prowadzą-cych do owej groty wyszedł wysoki mężczyzna. Miał czarne włosy splecione w warkocz sięgający tam, gdzie kręgosłup traci swą szlachetną nazwę. Kąciki jego ust unosiły się w delikatnym uśmiechu. Miał na sobie czarną koszulkę, bojówki i ciężkie glany. Ona miała podobny ubiór. Jego szaro-niebieskie oczy przypatrywały się jej czarne.

- Przestań chodzić jakbyś miała robaki w tyłku, księżniczko. – rzucił i podszedł do niej. Poruszał się powoli, z gracją dzikiego kota.

- Zamknij się, Masashi. – burknęła i odrzuciła włosy. Oparła jedną dłoń na biodrze i przekrzywiła głowę. Jej włosy sięgały talii. Do połowy różowe, a później o barwie krwi. Lekko opalona cera i czarne, wesołe oczy nadawały jej wyglądowi delikatności, lecz sposób chodzenia, wyzywające spojrzenie i strój upodabniał do prawdziwej femme fatale. – Czego się dowiedziałeś? Wydobędą Gaari?

- Myślę, że tak. – jego miły uśmiech znikł i zastąpił go wyraz troski i smitku. – Ale postanowili najpierw iść do Natsu, a dopiero później szukać Gaari.

Natsu.

Jej twarz stała się nienaturalnie blada, nogi były jak z waty. I najpewniej spotkałaby się z podłogą, ale Masashi złapał ją zanim upadła. Jej usta drżały, oczy miała szeroko otworzone. Ale to niemożliwe. Nie. Nie, on n i e  ż y j e! Natsu umarł! Zginął wtedy… w czasie ataku na Leże.

- Natsu?

- Tak. On jednak żyje, Haru. Widziałem go.

- I nie powiedziałeś mi?! – temperatura jej ciała wzrastała. Szok powoli mijał, zastępowała go złość.

- Musiałem to sprawdzić. – on nie tracił spokoju. – przez siedem lat był jakby… zamrożony. Zatrzymany w czasie. Dołączył do gildii Fairy Tail. I… znalazłem Nieprzebudzoną.

- Kto?

- Lucy Heartfilia. 

_________________________________________________________________

Krótki, ale nie miałam już więcej pomysłów na niego. Jeśli pisałabym dalej napisałabym coś, co ma się pojawić później. I tutaj zostawię wam pytania nad którymi macie się głowić:

Skąd Masashi zna Natsu?

Co to Gaari?

O co chodzi z legendą o Szkatułce Dziesięciu Złych Smoków? 

Dlaczego NATSU ma wiedzieć o co w tym chodzi?

hahaha! Sama jeszcze nie wiem! No dobra, żartuję. A kolejny rozdział chyba pojawi się już w 2014. Ale może wcześniej. :) 

L: No to żeś się popisała.

Zamknij się! *wyrzuca go przez okno* Wesołych świąt! I jesze specjalne życzenia dla dziewczyn:

Żeby miał was kto całować pod jemiołą, żebyście miały kogoś przy kim nie będzie wam zimno i żebyście miały kogoś, kto będzie nosił wasze paczki. <3

Nicolai: M-mari...

*diaboliczny śmiech*